د مرغلرو اميل

بيټ نيکه

شيخ متي بابا

رحمن بابا

عبدالحميد مومندبابا

خوشحال خان خټک

احمد شاه بابا

علامه عبدالحی حبيبي

ګل پاچا الفت

قيام الدين خادم

امير حمزه شينواري

محمدامين ملنګ جان

الحاج امين الله زمريالی

واوره

مورې - محمد حامد الوتاند

يو پښتون ماشوم وايي

خدایه بیا اختر د ټولو بختور کړې

کوڅه ډب --- مولوي محمديونس خالص

ارحمان بابا

رحمن بابا

Abdul Rahman Mohmand - (Rahman Baba)
Researched By: Kabir Mohmand

ښه ده ښه ده دا دنيا

صدف

محمد

حمد

حمد
چې صاحب دکل اختيار دى رب زما ترهمه ؤ بزرګواردى رب زما نه دهيچا منت بار دى رب زما داننده دهراسرار دى رب زما په واحد وجود بسيار دى رب زما پخپل کور کښې هم کناردى رب زما تل ترتله برقرار دى رب زما		ګوره هسې کردګار دى رب زما همګى بزرګواران چې څوک ئې وائى نه ئې هيڅ حاجت په چاباندې موقوف دى خوائنده دنانويسو صحيفودى هسې نه چې واحدى ئې ده له عجزه څه حاجت دے چې ئې بله خواته غواړم هيڅ تغير وتبديل نه لرى رحمانه
سرپاڼه
محمد
پيدا کړې به خداې نۀ وه دا دنيا محمد (ص) دى دتمام جهان آبا نشته پس له محمده(ص) انبيا چې بوى نۀ ؤ د آدم اودحوا په معنى کښې اولين دى ترهر چا نور ئې کول واړه صفات دى په رښتيا محمددى دهمه واړو پيشوا جنتى دى کۀ فاسق دى، کۀ پارسا کۀ مې نۀ کاخداې له دې دره جدا		کۀ صورت دمحمد(ص) نۀ وى پيدا کل جهان دمحمد(ص) په مخ پيدا شو نبوت په محمد(ص) باندې تمام شو نور هاله دمحمد (ص) ؤ پيدا شوى کۀ صورت ئې پيدا شوى آخرين دى خداې ئې مۀ ګڼه بې شکه چې بنده دى کۀ نبى دى، کۀ ولى دى کۀ عاصى دى چې ئې دين دمحمد(ص) دى قبول کړى زۀ رحمن دمحمد(ص) ددرخاک روب يم
سرپاڼه
په صدف کښ دخل
خداۍ و ما ته ښکاره کړ هغه نمر بيا خپل حبيب را باندې پرانت هغه ور بيا په صدف کښۍ دخل نشته د ګوهر بيا		چې اسمان يې مخ پټ کړې په سحاب ؤ چې رقيب را ته تړلۍ په زنځير ؤ په وصال يې منت بار اوسه رحمانه
سرپاڼه ښه ده ښه ده دا دنيا
ښه ده ښه ده دا دنيا چې توښه ده د عقبا مذهب د دنيا مه کړه واوره پند کړه دا وينا د دنيا په بازار کېږي د هغه جهان سودا په دنيا کښې ډېر حکمت دی پرې پوهېږي حکما که تر سر يې صدقه کړې رفع دفع کړي بلا که غليم لره يې ورکړې غليم دوست کا په هوا که په اور باندې يې کېږدې بوی د عود وکړي پيدا که يې توی کړې په صحرا کښې ښايسته کاندې صحرا که يې نذر کړې و پير ته خوشحال درومي په خندا څو ژوندی وي په دنيا کښې يادوي دې په دعا د حاتم په څېر دې ستايي خطاب درکړي د سخا سخي هر يو دوست د خدای دی و لَو کانَ فاسقا هر بخيل د خدای دښمن دی و لَو کانَ زاهدا دنيا کښت د اخرت دی دا خبره ده رښتيا د دنيا طالبان ډېر دي که يې مومي څوک له چا ولي مرد په کښې هغه دی چې سخي وي هم پارسا په دنيا کې بدي نه شته که بدي نه وي له تا دنيا بحر دی بهېږي ائينې غوندې صفا خپل خپل مخ په کښې ليده شي که څوک زشت وي که زېبا هم خطر په کښې د سر شته هم ګوهر دی بې بها وفا دار لره وفا شوه جفا کار لره ګفا له يوه مخه يې درد وي له بل مخه يې دوا چرته خوند کاندي د زهرو چرته خوند کا د حلوا کار همه واړه موقوف دي د سړي په مدعا سالکان دې نندارچي شي د خپل ځان په تماشا هر چې کا هغه به مومې دنيا ځای دی د جزا لکه دی هسې به پاڅي که نادان وي که دانا که دانا يې وپوهېږه په روا په نا روا فتوا ونيسه په مخ کښې پسې مټ کړه په تقوا دنيا نه ده واړه دين دی چې له نهي وي سوا و طاعت وته ولاړ وي همېشه تړلې ملا له حرامو يې پرهېز وي مشغول وي په پنج بنا کلمه يې وي قبوله هم په جهر په اخفا د دنيا د کار دپاره فرض لمونځ نه کاندي قضا هم صائم د رمضان وي هم زکات کاندي ادا که يې توان د حج رسېږي حج هم وکړي پسې بيا دا پنځه بنا د دين دي چې بيان يې وکړ ما چې يې يون په ططرق وي هغه کس دی اوليا که يې مال د دنيا ډېر وي هيڅ دې نه کاندي پروا دنيا بده د هغو ده چې يې کسب وي ريا يا يې ټوله کا په ظلم يا د خمر په سودا يا يې ورکا په شرابو يا يې ورکا په زنا يا نا حق خونونه کاندي يا مالونه خوري د چا عبادت کا په ځان فرض د پادشاه، د امرا حق باطل کا باطل حق کا په سبب د روی ريا نه يې وېره وي له خدايه نه يې شرم نه حيا د يوې ګېډې له پاره هزار خونې کا بېديا همېشه يې له ستمه واړه خلک وي په غوغا ګوش و هوش يې هرګز نه وي د مظلومو په ژړا د فرعون په څېر به ناست وي بې پروا او کبريا بتخانې و ته يې مخ وي و مسجدو ته يې شا اختلاط کا له بدانو له نيکانو وي سوا هيڅ نه وي په خاطر کښې تولا او تبرا و رحمان ته پېښه مه کړې خدايه هسې رنګ بلا سرپاڼه
غزل چي مـــــدام د بـــــــل و عيبو تـــــــه نــــــظر کړې
خــــدای د خپـــــله عيبــــــــــــه ولي بې خبر کړې هغه يو جودانه عيب به يې لـــــوی غــــــر کړې پـــــه حيــــــله حيـــــله بـــــه غــــر د مچ وزر کړې خـــــپل ټــــــــټو او د بــــــل اس بـــــــه برابر کړې چــــــي د حـــــقه و بـــــاطل و تــــــه ګـــــــذر کړې تــــا دا خپـــــــل صـــــــورت پخپله ګاو و خر کړ ځــــان هغه ســـــاعت لــــــــه خدايــــــــه مرور کړې پـــــه پيري کي بــــه څــــــــه زېرمه د محشر کړې تــــه پــــه ورځ د عـــاشــــــــورې به څه اختر کړې پــــه دا تــــېر عمر بــــــه څه ښاخ و ثمر کــــــــړې کـــه چاپـــــېر ور ځني ســـــــد د سکندر کـــــــړې رحمان ستا په غم شريک دئ که بـــــــاور کړې		چي مـــــدام د بـــــــل و عيبو تـــــــه نــــــظر کړې کــــه يــــــوه جـــــــودانه عيب وينې په بل کښي کـــــــه دي خپـــــله ګنـــــــاه لــــــــويه لکه غر وي که څوک تله د انصاف په لاس کښي در کړي تــــو لعنت دي پــــــــــــه دا هسي مــــــنصفي شه تــــا تـــــه رب د مــــــلايــــــکو مــــــقام در کــــــــړ که دي يــــو وېښتـــــــه د ځان د پاسه کوږ شي د ځوانـــــۍ عمــــــــر دي تېر کړ په غفلت کښي پـــه پــــــيري کښي د ځــــــــوانۍ چاري نه ښايي لــــکه بــــېخ د زړې ونــــــــي چــــينجي وخـــــوري دغـــــه بــــاغ بــه دي خلاص نه شي له خزانـــــــه و بــــد خواوو تــــه هيڅ څوک نصيحت نـــــــه کا
سرپاڼه
غزل که دا ستا د خاطر مينه په اغيـــــــــــار وي
ستا د پاره دې اغيار هم زمـــــا يـــــــار وي له يوه مخه ئــــــــې ســـــــــل مخه پکار وي خواه مخواه به د دربانو مــــــــــنت بــار وي دا دستور دی چې له ګُله سره خــــــــــار وي کله وي چې د بُلبُل و ګُــــــــل تـــــــه لار وي هر صوفي چې د سرو سترګو خــريدار وي کـــه په قطع افلاطون غوندې هوښيار وي هر ســـــــړئ چــــې ستا له مخه خبردار وي		که دا ستا د خاطر مينه په اغيـــــــــــار وي هر سړئ چې په يو مخ بانـــــــدې مئين وي هر چې کــــــــــانـــــــدي نوکري د پاچاهانو زه با ستا له رقيبانو څه مـــــــانـــــــه کـــــړم څو سل خاره ئې ښخ نه شي په ټټـــــــــر کې سجاده به د ســــــــاقــــــــي د لارې فرش کا په جذبه د عاشقــــــۍ بـــــــه ليــــــونئ شي پـــــــــه رحمان باندې به هېڅ ملامت نه کا
سرپاڼه
غزل له هغو ســــــــره بــــــه څـــــــه فکر د يار وي
چې ياران ئې په هر لور هــــــــزار هـزار وي چې لــــه نـــــورې اشنائۍ ئې استغفار وي که بې تا به مې يا صبر يـــــــا قـــــــــرار وي بې مينه که ژوندون وي څه پــــــــــکار دی هغه اور دې عاشقانو ته ګُـــــــــــــــــلزاروي که ذره به زمــــــــــا زړه لـــــــه تـــــا آزار وي چې ئې فکر يا د سر يا د دستـــــــــــــار وي ولې نه چې ستا د زُلـــــــــفو زنــــاردار وي هغه اور به هم رښتيا ستا د رُخـــــــسار وي چې رحمان غوندې مجنون ئې په ديار وي		له هغو ســــــــره بــــــه څـــــــه فکر د يار وي په اشنا پسې ويشتلی هـــــــم هغــــــــه وي صبوري او قــــــــداري دې پــه ما زوم شي هر ژوندون د يار په وصل ښائيســــته وي که ديار له لاسه اور په مــــــــا بــــــلېــــــږي په يارۍ کې آزار نشته خدائ دې نـــــــه کا و هغو ته عــــــاشـــــق نـــــــه ويئـــــلئ بويه ځائ ئې اور شي چې زنارې شي پــــه غاړه ستا د زُلفو زناردار که په اور ســــــــــوزي هغه جونه به ليلا غوندې رســــــواشـــــــي
سرپاڼه
غزل سپين مخونـــــــه تور کودي شي په پيرۍ کې
سم قدونه کوږ لـــــــــرګـــــي شي په پيرۍ کې هم بې تاب و هم زېړئ شي پـــــــــه پـــيرۍکې خپل صورت تمام پردئ شي پـــه پـــــيرۍکې نشته دا چې څوک زلمئ شي پــــه پـــيرۍکې نه څه څښئ او نه خوړئ شي پـــــه پــــيرۍکې نه ليدئ نه آورېدئ شي پــــــه پـــــــيرۍکـــــې که رُستم وي زړه پرې سوئ شي په پيرۍ کې		سپين مخونـــــــه تور کودي شي په پيرۍ کې لکه شمع د سحــــــر آفــــــــــــتاب د ژمــــــــــي يو طرف ته ئې سر رېږدي بل خــــــوادرومــــي مړ لا ښه وي پس له مرګه بيا ژونــــــدئ شــي که څه وخوري لـــــــــکه زهــــــرنـــــــــه درېـږي دا ځواني ده چې څه آورې يا څـــــه وينـــــــــــې ای رحمانه پيرۍ هــــــــسې عــــــــاجـــــــزي ده
سرپاڼه
غزل که نظر پـــــه مـــــاتـــــــو ګوډو د روزګار کړې
هومره نه دی چې حســاب يا به ئې شمار کړې د بدخواه خاطر به ښـــــــاددوست به آزار کړې په تلوار به هېڅ ونکړې کـــــــه تــــــــلوار کړې او که نور څه نور څه وائې ځان به خـوارکـــړې لاس له کاروباره وکاږه کــــــه کــــــــــار کـــړې ته و بيا څه په هغو چارو اعتــــــــــبار کــــــړې		که نظر پـــــه مـــــاتـــــــو ګوډو د روزګار کړې په هر غم کې خــــامــــــوش اوسه او که نه وي صبر ونيسه په مــــخ کــــې مُــــــــراد غــــــواړه رضا پاسله قضا تــــــــه فــــــــــراغــــــت شــــــه آزادي او کاروبــــــــار دې ســــــــــــره لـــــــــرې چې په خپـــــــله ئـــــــې فــــــــاني بولې رحمانه